معاون مبارزه با جرائم جنایی پلیس آگاهی می‌گوید طبق آمارهای منتشر شده از قتل‌هایی که در سال ۹۰ از سوی خانواده‌ها صورت گرفته، قتل زن از سوی شوهر در ردیف اول قرار دارد.
هادی مصطفایی روز دوشنبه، ۱۲ تیرماه اعلام کرد که ۳۳ درصد قتل‌ها در ایران از سوی بستگان صورت می‌گیرد. پلیس آگاهی ناجا جنایت‌هایی را «قتل توسط بستگان» ثبت می‌کند که بین متهم و مقتول نسبت خانوادگی و فامیلی وجود داشته باشد.
سرهنگ مصطفایی توضیح داد که انگیزه‌های مختلفی برای انجام این قتل‌ها وجود دارد که بیماری‌های روانی، اعتیاد، مصرف قرص‌ها یا مواد روانگردان، اختلاف‌های مالی یا مسائل اخلاقی و ناموسی از جمله آنها است.
قتل‌های خانوادگی در ایران معمولا با انگیزه‌های ناموسی صورت می‌گیرند. علت قتل‌های ناموسی غالبا لکه‌دار شدن شرافت خانواده از طرف زنان عنوان می‌شود. خودداری از ازدواج اجباری، مورد تجاوز جنسی قرار داشتن، طلاق، رابطه با جنس مخالف و زنا از دلایلی است که موجب می‌شود زنان قربانی قتل‌های ناموسی باشند.
بر اساس آمار ارائه شده از سوی این مقام آگاهی، سال گذشته از هر صد هزار نفر در ایران ۲.۹ به‌وسیله فرد یا افرادی کشته شد. این رقم در سال۱۳۸۹، ۳.۱ بوده است.
معاون مبارزه با جرائم جنایی پلیس آگاهی در عین حال گفت که جرایم جنایی در سال گذشته پنج درصد کاهش داشته است در حالی که پلیس توانست ۵.۵ درصد بیشتر از سال ۸۹ مجرمان قتل را دستگیر کند.
او همچنین «محصولات فرهنگی مخرب، سنن و رسوم غلط را که مغایر اخلاق، شرع، قانون و حتی عرف جامعه هستند» در وقوع قتل‌های خانوادگی موثر دانست.
مهر ماه گذشته فرمانده نیروی انتظامی ایران گفته بود بیشترین آمار قتل در ایران مربوط به نزاع‌های خانوادگی است و قتل‌های صورت گرفته در ایران از نوع قتل‌های جنایی و از پیش طراحی شده نیست.
بر اساس آماری که تیرماه سال ۹۰ از سوی نیروی انتظامی منتشر شد نزدیک به یک‌سوم قتل‌های ثبت شده در سراسر کشور قتل‌های خانوادگی است. این آمار همچنین می‌گوید که ۶۲ درصد مقتولان زن توسط بستگانشان به قتل می‌رسند.
اسماعیل احمدی‌مقدم وجود فرهنگ عصبانیت و کم تحملی بین مردم را از عوامل قتل‌های خانوادگی برشمرد و گفت که در برخی از مناطق عرب نشین یا شهرهایی که اقوام لر ساکن هستند افراد در دادگاه‌های خانوادگی محاکمه می‌شوند و «متهم» را مجازات می‌کنند، اما بعد از مرگ متوجه می‌شوند که مظنون شدن به او بی‌اساس بوده است.
او تاکید کرد که پلیس نمی‌تواند در این‌گونه قتل‌ها و در خانه مردم دخالت کند.
همچنین نتایج پژوهشی با عنوان «بررسی همسرکشی در ۱۵ استان ایران» که در نیمه نخست دهه ۱۳۸۰ در موسسه تحقیقاتی علوم جزا و جرم‌شناسی دانشگاه تهران انجام شد، از بالاتر بودن میزان همسرکشی در میان زنان شهرنشین نسبت به مردان خبر می‌دهد.
مقایسه این آمار، با نتیجه پژوهشی که سال ۱۳۶۷ براساس نمونه‌گیری در مراکز استان‌ها انجام شد و ۱۵.۷ درصد قتل‌ها را خانوادگی اعلام کرد، از گسترش قتل‌های خانوادگی طی دو دهه حکایت دارد.
از سوی دیگر بر اساس پژوهشی که جامعه آماری آن از میان صفحه حوادث یکی از روزنامه‌های صبح ایران در سال ۱۳۸۷ انتخاب شده است، ۴۳ درصد قتل‌های انتشار یافته در روزنامه از نوع قتل‌های خانوادگی هستند، ۲۷ درصد آنها زنانی هستند که به دست شوهرانشان به قتل رسیده‌اند و ۲۲ درصد شوهرانی که به دست زنان‌شان کشته شده‌اند.
