نویسنده وبلاگ ساز مخالف بخشی از مشاهدات خود از راهپیمایی روز 22 بهمن را شرح داده است.

1- ساعت 10 از اشرفی اصفهانی سر مرزداران راه افتادم به سمت فلكه دوم صادقيه و سپس محمد‌علی جناح را پايين رفتم تا زير پل شيخ فضل‌الله نوری و دوباره همين مسير را برگشتم.

2- سبزها زياد اما شديدا پراكنده بودند. جمعيت بسيار بيشتر از آن بود كه من انتظار داشتم. اما كسی شعاری نمی‌داد و نمادهای سبز هم به ندرت ديده می‌شد. به محض اين‌كه كسی شعار می‌داد يا حتی دو انگشت دستش را به علامت پيروزی بالا می‌آورد بر سرش می‌ريختند و بازداشتش می‌كردند. اگر بخواهم نسبتی بدهم مابين ساعات 10 و 11 در حوالی فلكه دوم صادقيه 60 درصد جمعيت مردم معترض، 20 درصد هواداران احمدی‌نژاد و 20 درصد پليس و بسيج بودند.

3- از ساعت 11 كه سخنرانی احمدی‌نژاد شروع شد جمعيت معترض در مسير اشرفی‌اصفهانی را به سمت شمال (ميدان پونک) راه افتاد و شعار مرگ بر ديكتاتور می‌داد. ماشين‌ها هم بوق می‌زدند.

4- خشونت پليس و بسيج بسيار زياد بود. با زنجير، باتوم، كابل و گاز اشک‌آور مردم را می‌زدند. جالب اين‌كه برای‌شان مهم نبود كه چه كسی را می‌زنند گاهی هوادران خودشان كه برای راهپيمایی آمده بودند را هم می‌زدند. مساله اصلی‌شان اين بود كه هيچ نوع تجمعی از سبزها ايجاد نشود. يعنی عملا راهپيمايی خودشان را قربانی پراكندن جمعيت معترض كردند.

نكته جالب اين‌كه بسياری از مردمی كه در هواداری حكومت به راهپيمایی آمده بودند به شدت ترسيده بودند. من خيلی‌ها را ديدم كه وسط راه از ترس كتک خوردن و اذيت شدن برمی‌گشتند. شايد بشود گفت در‌آينده راهپيمايی‌های حكومتی برای اين‌ها ديگر پيک‌نيک نخواهد بود.

5- خلاصه اين‌كه به قول خودشان «فتنه» اين‌بار هم رفع نشد، با اين همه خشونت و اعدام و بگير و ببند هنوز هم بخشی از مردم نترسيده‌اند و اعتراض‌شان را در خيابان بيان می‌كنند.

6- بخش قابل توجهی از معترضان (از جمله خود من) بی‌هيچ نماد سبزی در راهپيمايی بودند. فضا طوری بود كه اصلا امكان ايجاد تمايز وجود نداشت.

شمايی كه از رسانه‌ها تصاوير را می‌بينيد قطعا اين جمعيت را نمی‌بينيد، اما پيش‌فرضتان را از جمعيتی كه به راهپيمايی آمده اصلاح كنيد: همه آنچه در تلويزيون ايران نشان داده می‌شود هواداران حكومت نيستند. بخش قابل توجهی (نمی‌دانم چقدر، اما در آرياشهر حداقل نيمی از جمعيت) معترضان هستند.