احمدرضا احمدی با تداومی که از او در سرودن شعر سراغ داریم ، توانست توانست ازضمیرشما را درشعرش فاصله بگیرد و حس اش را بدون واسطه با ما درمیان بگذارد.

دردهه 40 و 50 برخورد با شعربسیارمفهومی بود ومن وهم نسلانم نیزبه دلیل وضیعت سیاسی آن روزگاربه دنبال این بودیم که شعرمفهومی چه می گوید و مثل خیلی های دیگر، کاری با شعریت شعرنداشتیم.

درچنین فضایی بود که احمد رضا احمدی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان طرح در سال 1341 منتشرکرد.

آن زمان من هنوزجوان بودم وچیزی از شعراو سر درنمی آوردم، اما سال ها که گذشت متوجه شدم که این کتاب درتقابل با شعرمفهوم گرای آن روزگارقرار می گیرد.

شعرهایی که درآن سال‌ها منتشر می‌شد، بیشترمتاثرازفضای سال های پس از کودتای 28 مرداد بود و دراین شعرها بیشترشاهد گریه وزاری بودیم تا حرف جدید.

بی شک درچنین فضایی احمدرضا احمدی کتابی را منتشر کرد که درآن نشانی ازاتفاقات آن روزها نبود. او برخلاف شاعران هم عصرش اگر درشعرش از کلمه شب استفاده می کرد، منظورش همان شب بود و در پی این نبود که معنای استعاره‌ای یا کنایه‌ای ازاین کلمه به مخاطب القا کند.

اودرهمان سال ها تعمدا درمقابل شعری که قرن ها درادبیات فارسی متدوال شده بود، ایستاد و با انتشارشعری که تنها همین سطر«شب حزین ،مه غمین و ره دراز» درآن تکرارمی شد، مخالفت خود را علنی کرد.درچنین فضای سیاست زده‌ای، اتفاقا نخستین کسی که حاضر شد شعراحمدرضا احمدی را منتشر کند، خودش بیشتر وجهه سیاسی داشت.اما چون دوره شعراو فرا رسیده بود، راهی برای پس زدن آن وجود نداشت.

احمد رضا احمدی برخلاف هوشنگ ایرانی که شعرش از سوی جامعه ادبی و مردم پس زده شد؛ شاعر خوش شناسی بود. اوتوانست به مرورنظر بخش عمده ازعلاقمندان را به شعرش جذب کند.

علاقمندان به شعرازاواسط دهه 40 دو دسته شدند، دسته‌ای که همچنان دنبال شعر مفهمومی بودند و دسته ای که به سمت شعری که احمد رضا احمدی و دوستانش می‌سرودند، گرایش پیدا کردند وشاعران نیزعملا دراین دسته بندی جای گرفتند.

تصورمن این است که احمد رضا احمدی، تعمدی به سمت سرودن این گونه شعرکشیده نشده باشد و بیشتراین اتفاق ذوقی وتحت تاثیرترجمه شعرهای الیوت ولویی آراگون باید اتفاق افتاده باشد.

اما تدوامی که احمد رضا احمدی درکارش داشت موجب شد که شعرش به مرور صیقل بخورد وبتواند رو درروی شعرمفهمومی بایستد.

البته باید اقرار کنم که سروته برخی ازشعرهایی که احمد رضا در مقطعی می سرود برای هیچ یک ازما روشن نبود؛ اما با تداومی که ازاوسراغ داریم او توانست ازضمیرشما، درشعرش فاصله بگیرد و حس اش را بدون واسطه با ما درمیان بگذارد.

شوینهاورمی گوید که همه هنرها گرایش به سمت موسیقی دارند یعنی بدون واسطه حس را به مخاطب القا کنند واین اتفاق برای شعر احمد رضا احمدی به سادگی می افتد.