براساس گزارش پژوهشی جدید، استرس کمتر ناشی از زندگی در محیط غنی از طریق مکانیزم‌های زیستی باعث کوچک‌تر شدن و در برخی موارد ناپدید‌شدن تومور سرطانی در موش‌ها شد
یافته‌های یک پژوهش جدید در آمریکا نشان می‌دهد که زندگی در محیطی که از نظر جسمی، ذهنی و اجتماعی غنی است و استرس در آن محیط خفیف است، می‌تواند در مبارزه با سرطان به بیمار کمک کند.
مطالعه محققان در دانشگاه ایالتی اوهایو در آمریکا روی موش‌های مبتلا به سرطان نشان داد که فشار ناشی از تعامل اجتماعی با سایر موش‌ها و به‌سربردن در محیط با چالش بیشتر موجب کوچک‌ترشدن یا نابودی کامل تومورهای سرطانی شده است.
این یافته نتایج مطالعات گذشته را در زمینه رابطه میان سرطان و استرس به چالش می‌کشد. پیشتر برخی مطالعات نشان داده بودند که استرس زیاد، افراد را در برابر سرطان آسیب‌پذیرتر می‌کند و احتمال زنده‌ماندن فرد را کاهش می‌دهد.
یافته اخیر که در جدیدترین شماره مجله «سلول» در نهم ژوئیه 2010 منتشر شده است، بر اساس این فکر تحلیل می‌شود که اگر استرس مناسب و قابل مدیریت باشد، می‌تواند به بدن کمک کند تا با بیماری بجنگد.
تومور سرطانی موش‌ها در محیط غنی‌شده کوچک شد
در این مطالعه موش‌های مبتلا به سرطان از خانه‌های آزمایشگاهی استاندارد خود که معمولا در گروه‌های پنج نفره نگهداری می‌شدند به فضای بزرگ‌تری منتقل شدند که تا 20 موش در آن زندگی می‌کردند.
محققان دریافتند که این انتقال اثر مثبت زیادی روی پیشرفت بیماری موش‌های بیمار داشت به طوری که تومورهای سرطانی آن‌ها از نظر وزن به طور متوسط 77 درصد کاهش پیدا کرد و از نظر اندازه حدود 43 درصد کوچک‌تر شد.
ضمنا نتایج نشان داد که پس از سه هفته هیچ نشانه‌ای از وجود سرطان در بدن پنج درصد از موش‌ها وجود نداشت. به عبارت دیگر تومور سرطانی این دسته از موش‌ها کاملا از بین رفته بود.
در این مطالعه، منظور از محیط «غنی‌شده» برای موش‌ها صرفا امکان تعامل بیشتر اجتماعی نبود. آن‌ها فضای بیشتر برای تحرک پیداکردند و اسباب‌بازی‌های بیشتر که می‌توانستند با آن‌ها بازی کنند.
اما محققان دریافتند که استرس ناشی از تعامل اجتماعی و داشتن چالش در زندگی عامل اصلی فرونشانی سرطان در این موش‌ها بوده است.
کاهش اندازه تومورها به علت سطح بالای پروتئین معینی (بی.دی.ان.اف) صورت گرفت که مغز آن را تولید می‌کند و با استرس رابطه دارد. این پروتئین تولید هورمون موسوم به «لپتین» را متوقف می‌سازد که در نتیجه رشد تومور متوقف می‌شود.
متیو دورینگ محقق سرپرست این مطالعه، معتقد است که یافته‌های این پژوهش تلویحا به چگونگی زندگی افراد مبتلا به سرطان اشاره دارد.
به نظر او پزشکان باید به شرایط زندگی بیماران توجه بیشتری کنند و صرفا به درمان‌های سنتی بالینی مانند جراحی، شیمی‌درمانی یا اشعه‌درمانی اکتفا نکنند.
پروفسور دورینگ افزود که هدف این نیست که استرس را به حداقل برسانیم بلکه باید بیمار زندگی غنی‌تری از نظر جسمی و اجتماعی داشته باشد و تحت چالش قرار گیرد.
وی گفت: توجه بیشتر به چگونگی درک مردم از بیماری، تعامل اجتماعی و محیط‌شان می‌تواند تاثیر عمیق آن‌ها را بر سرطان نشان دهد.
متیو دورییگ گفت که دلیلی وجود ندارد که یافته‌ها قابلیت کاربرد در انسان‌ها را نداشته باشد و ابراز امیدواری کرد که نتایج این پژوهش بتواند مسیر درمانی جدیدی را باز کند که نشانه‌های مثبت ارتباط اجتماعی با دیگران را در انسان نشان دهد.
وی درباره رابطه بین محیط و سرطان گفت که «تعامل حیوانات با محیط بیش از آن‌چه گمان می‌رفت، روی رشد سرطان تاثیر می‌گذارد.»
اطلاعات بیشتر درباره این تحقیق را از زبان محققان بشنوید.
