انستیتوی بهداشت ملی آمریکا در گزارش علمی منتشره در باره شیوع آلرژی غذایی در میان مردم آمریکا اعلام کرده است که کودکان، مردان و سیاه‌پوست‌ها در معرض خطر بیشتر ابتلا به آلرژی‌های غذایی هستند

جدیدترین پژوهش‌ها نشان می‌دهد که کودکان، مردان و سیاه‌پوستان بیشتر در معرض حساسیت‌های غذایی هستند.

در خبر منتشر شده از سوی انستیتوی بهداشت ملی آمریکا در باره شیوع آلرژی‌های غذایی در این کشور نشان داده شد که این نوع آلرژی در میان کودکان، سیاه‌پوستان و مردان بیشتر از جمعیت عمومی است به طوری که خطر ابتلا در کودکان سیاه‌پوست پسر در بالاترین حد قرار دارد.

در این مطالعه که یافته‌های آن در مجله «آلرژی و ایمیونولوژی بالینی» منتشر شده برآورد می‌شود که 2.5 درصد مردم آمریکا (حدود 7.6 میلیون نفر) دچار آلرژی غذایی هستند و بادام زمینی، شیر، تخم‌مرغ و میگو به ترتیب در بالای فهرست این نوع آلرژی قرار دارد.

اطلاعات به کار رفته در این پژوهش از «بررسی معاینه بهداشت و تغذیه ملی» در سال‌های 2005 و 2006 که بزرگ ‌ترین بررسی ملی انجام شده از سوی مرکز ملی آمار بهداشتی در آمریکا بوده بدست آمده است.

نتایج نشان می‌دهد آلرژی غذایی در کودکان، مردان و سیاه‌پوستان بیشتر از جمعیت عمومی است به طوری که میزان این آلرژی در پسربچه‌های سیاه‌پوست 4.4 برابر جمعیت عمومی بود و در بالاترین حد قرار داشت.

این تحقیق از دو جنبه حائز اهمیت فراوان است اول این‌که از نمونه‌ای بزرگ نمایانگر جمعیت یک کشور استفاده شده که تعداد آن‌ها 8203 نفر بوده است. دوم این‌که در ارزیابی آلرژی، یک شاخص کاملا عینی یعنی میزان ایمیونوگلوبین.ای یا آنتی‌بادی‌های آلرژن‌های غذایی به کار رفته است که دقت بالای مطالعه را نشان می‌دهد.

در تحقیقات پیشین در باره همه‌گیرشناسی آلرژی‌های غذایی عمدتا از نمونه های کوچک استفاده شده‌ بود و گزارش شخصی افراد مبنای دست‌یابی به اطلاعات بود.

نشانه اصلی آلرژی غذایی در بدن، تولید آنتی‌بادی‌های ایمیونوگلوبین.ای به پروتئین غذایی خاص است. پس از ایجاد آنتی‌بادی ایمیونوگلوبین.ای در صورتی که فرد درمعرض آن ماده غذایی قرار گیرد پاسخ آلرژیک در بدن او ظاهر می‌شود.

دارین زلدین، مدیر کلینیک مرکز علوم بهداشت محیط انستیتوی ملی بهداشت آمریکا و یکی از نویسندگان مقاله، مطالعه حاضر را «بسیار جامع» توصیف می‌کند و می گوید که اولین مطالعه‌ای در نوع خود است که از سرم خون برای بررسی آلرژی غذایی در دوران طولانی زندگی افراد از کودکان کوچک یک تا پنج ساله تا بزرگسالان 60 ساله یا بیشتر استفاده می‌کند.

به نظر این کارشناس، تحقیق به شناسایی افرادی کمک کرده است که در معرض خطر بیشتر ابتلا به آلرژی‌های غذایی هستند.

در این تحقیق نه تنها نژاد، قومیت، جنسیت و سن به عنوان عوامل خطر آلرژی‌های غذایی شناخته شدند بلکه رابطه‌ای بین آلرژی غذایی و آسم شدید نیز دیده شد.

میزان آلرژی غذایی در کودکان یک تا پنج ساله 4.2 درصد بود که بالاترین میزان شیوع را در گروه‌های مختلف سنی نشان می‌دهد. کمترین میزان این بیماری در بزرگسالان بالاتر از 60 سال دیده شد که 1.3 درصد بود.

شیوع آلرژی بادام زمینی در کودکان بین یک تا پنج سال 1.8 و در کودکان و نوجوانان 6 تا 19 سال 2.7 درصد بود، اما شیوع این نوع آلرژی غذایی در افراد بالغ 0.3 درصد بود.

آلرژی غذایی و آسم

نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که احتمال پیش آمدن یک حمله آسمی شدید در بیماران مبتلا به آسم و آلرژی‌های غذایی 6.9 برابر بیشتر از کسانی است که از نظر بالینی هیچ آلرژی غذایی ندارند.

آندرو لیو از دانشکده پزشکی دانشگاه کلرادو و نویسنده سرپرست مقاله حاضر  با اشاره به نتایج حاصل در باره رابطه آسم و آلرژی‌های غذایی می‌گوید که پژوهش حاضر شواهد بیشتری در باره نقش آلرژی‌های غذایی در دوره‌های آسم شدید فراهم می‌کند.

به این ترتیب به افرادی که دچار آلرژی غذایی و آسم هستند توصیه می‌کند که با دقت هر دو وضعیت را تحت نظر داشته و بدانند ممکن است این دو مشکل با یکدیگر ارتباط داشته باشند.

پژوهش‌های پیشین نیز نشان داده بودند که کودکان دارای آلرژی غذایی دو تا چهار برابر بیشتر از سایر کودکان دچار مشکلات مرتبط دیگر مانند آسم یا آلرژی‌های دیگر هستند.

آمار سال 2007 مرکز کنترل بیماری‌ها در آمریکا نشان می‌دهد که 29 درصد کودکان دارای آلرژی غذایی دچار آسم نیز هستند در حالی که تنها 12 درصد کودکان بدون آلرژی غذایی، بیماری آسم دارند. 

از آن‌جا که شیوع آلرژی‌های غذایی در کشورهای مختلف و نسبت به مواد غذایی مختلف، متفاوت است داشتن آمار دقیق و برآورد مبتنی بر واقعیت در باره همه گیر شناسی آن در سطوح مختلف بسیار مفید است.

سیاست‌گذاران بهداشت عمومی، مدارس و مراکز نگهداری کودکان و سایر مسئولان بهداشتی در هر کشور لازم است که اطلاعات مفید در این زمینه داشته باشند تا نه تنها به شناسایی و کمک به افراد مبتلا یاری رسانند بلکه بتوانند با برنامه‌ریزی صحیح، منابع در دسترس را به شیوه‌ای درست به درمان آلرژی‌های غذایی اختصاص دهند.