یافته‌های حاصل از دو مطالعه طولی نشان داده است کودکانی که والدین‌شان به صورت مداوم از شیوه‌های تنبیه بدنی در دوران کودکی آن‌ها استفاده کرده‌اند، در دوره نوجوانی مشکلات رفتاری بیشتری دارند

با استفاده از اطلاعات گرد‌آوری‌شده در دو مطالعه طولی، پژوهشگران دریافتند وقتی والدین در طول دوران کودکی از شیوه‌های انضباط بدنی به طور مداوم استفاده می کنند فرزندان آن‌ها در دوره نوجوانی مشکلات رفتاری بیشتری دارند.

نتایج این دو مطالعه‌ که به‌وسیله پژوهشگران دانشگاه دوک، دانشگاه ایالتی اکلاهما، دانشگاه پیتزبورگ، دانشگاه آبرن و دانشگاه ایندیانا در امریکا انجام شده‌ در شماره اخیر مجله رشد کودک (سپتامبر- اکتبر 2009 ) منتشرشده‌است.

در یکی از این دو مطالعه اطلاعات حاصل ازحدود 500 کودک درفاصله سنی 5 تا 16 سالگی و در مطالعه دوم 258 کودک در فاصله‌ سنی 5 تا 15 سالگی مورد پیگیری و مطالعه قرارگرفته‌اند.

در این دو مطالعه چگونگی تغییر در شیوه انضباطی خانواده‌ها در طی دوران کودکی و نوجوانی فرزندانشان و عوامل فردی و خانوادگی همراه با این تغییرات با استفاده از اطلاعات حاصل از مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه بررسی شده‌است.

پژوهشگران دریافتند که والدین، نوعاً شیوه‌های انضباطی کودکان خود را در پاسخ به افزایش رشد سنی و عقلی آن‌ها تغییر می‌دهند به‌گونه‌ای که در طول زمان کمتر از شیوه‌های تنبیه بدنی مانند درکونی زدن، سیلی زدن و یا کتک زدن با استفاده از یک شئ استفاده می‌کنند.

یافته‌ها نشان داد کودکانی که والدینشان در طی دوران کودکی تا نوجوانی آن‌ها، از تنبیه بدنی استفاده کرده‌اند بیشتر دچار مشکلات رفتاری هستند ولی نوجوانانی که خانواده‌های آن‌ها تنبیه بدنی‌ را پس از بزرگ شدن آن‌ها متوقف کرده‌اند مشکلات رفتاری کمتری دارند.

منظور از مشکلات رفتاری همه رفتارهایی است که از نظر عرف اجتماعی  و اخلاقی غیرمعمول است و یا  رشد و سلامت جسمی و روانی نوجوان را به خطر می‌اندازد مانند هرگونه رفتار خشن و پرخاشگرانه، اعتیاد، فرار از مدرسه، مشکل ارتباطی با دوستان و افراد دیگر، دزدی، دروغ‌گویی و یا حتی رفتارهایی مانند انزوا طلبی، کمرویی بیش از حد و مانند آن.

جنیفر لنس‌فورد سرپرست این پژوهش در مرکز سیاست کودک و خانواده دانشگاه دوک و نیز موسسه تحقیقاتی علوم اجتماعی می‌گوید «متخصصان بهداشت روانی و مددکاران اجتماعی با در نظر داشتن این یافته‌ها باید والدین را تشویق به خودداری از تنبیه بدنی کنند. آن‌ها هم‌چنین باید به والدین کمک کنند تا برای انضباط کودکان خود شیوه‌های دیگری پیدا کنند، به‌خصوص باید به خانواده‌هایی کمک شود که در معرض فشار روانی زیادی هستند یا به دلیل داشتن کودکانی با رفتارهای چالشی احتمال استفاده از تنبیه بدنی از سوی آن‌ها بیشتراست.»

لنس‌فورد درآمد کم، پایین بودن سطح آموزش، خانواده‌های تک‌والدی، فشارروانی داخل خانواده و نیز محیط همسایگی خطرناک‌ را از جمله عواملی برشمرد که احتمال تنبیه بدنی از سوی والدین را شدت می‌بخشند.

او هم‌چنین اشاره کرد کودکانی که رفتارهای پرخاشگرانه دارند بیشتر در معرض خطر تنبیه بدنی از سوی والدین خود هستند.