یافته پژوهش جدید نشان می‌دهد که با توجه به یکسانی سیستم‌های درد جسمی و روانی در مغز استامینوفن می‌تواند درد روانی ناشی از طرد اجتماعی را مانند دردهای جسمی نظیر سردرد یا درد مفاصل کاهش دهد

یافته‌های پژوهش جدید نشان می‌دهد که به علت مشابه بودن مکانیزم‌های رفتاری و نورونی مشابه در درد جسمی و اجتماعی استامینوفن علاوه بر درد جسمی درد روانی ناشی از طرد اجتماعی را نیز کاهش می‌دهد.

داروهای ضد دردی که در دسترسند برای کاهش دردهای جسمی مورد استفاده قرار می‌گیرند، درحالی‌که برای دردهای روانی مانند افسردگی یا اضطراب داروهای متفاوتی به‌کار گرفته می‌شوند. به عبارت دیگر داروی درمان بدن آسیب‌دیده متفاوت از داروی درمان احساسات آسیب‌دیده است. اما آیا امکان‌پذیراست که یک داروی ضددرد معمولی بتواند وظیفه‌ای دوگانه ایفا کند و نه‌تنها دردجسمانی مانند درد مفاصل، سردرد یا دل‌درد را کم کند بلکه درد ناشی از طرد اجتماعی را نیز کاهش دهد؟

یک گروه تحقیقاتی به سرپرستی یک روان‌شناس دانشگاه کنتاکی به نام ناتان دی‌وال در پاسخ به این سوال با ارائه شواهدی نشان دادند که استامینوفن می‌تواند درد اجتماعی را کم کند.

دی‌وال در این باره گفت: این فرضیه که «داروی ضد درد جسمانی بایستی درد ناشی از طرد اجتماعی را نیز کاهش دهد» ساده و روشن است و برمبنای دانش ما از همپوشی نورونی سیستم‌های درد جسمی و اجتماعی قرار دارد.

این دانشمند از این‌که قبل از او و همکارانش کسی این موضوع را آزمون نکرده بوده اظهار شگفتی کرد.

براساس این مطالعه که یافته‌هایش در تازه‌ترین شماره مجله ‌«علوم روان شناختی» به چاپ رسیده‌است درستی فرضیه دی‌وال و همکاران به اثبات رسید. آن‌ها نشان دادند با توجه به مکانیزم‌های رفتاری و نورونی مشابه در مغز، درد جسمی و اجتماعی دارای همپوشی هستند.

دی‌وال و همکارانش این ارتباط را با انجام دو آزمایش مورد بررسی قراردادند. در اولین آزمایش 62 داوطلب سالم در دو گروه جداگانه به طور روزانه 1000 میلی‌گرم استامینوفن یا یک داروی پلاسیبو(1) دریافت کردند. میزان تجربه فردی روزانه آزمودنی‌ها نیز از درد اجتماعی با ابزار مناسب (2) اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها نشان داد که احساسات آسیب‌دیده و درد اجتماعی کسانی که استامینوفن خورده بودند در طول زمان کاهش یافت در حالی‌که در آزمودنی‌هایی که پلاسیبو دریافت کرده بودند هیچ تغییری دیده نشد. سطح هیجانات مثبت دو گروه بدون هیچ تغییرقابل توجهی در طول آزمایش ثابت باقی ماند.

نتایج دال بر این است که استفاده از استامینوفن می‌تواند در درازمدت به کاهش درد اجتماعی گزارش ‌شده از سوی فرد کمک کند و این امر از طریق تاثیرگذاری بر هیجانات مرتبط با احساسات آسیب‌دیده صورت می‌گیرد.

پژوهشگران پس از مهیج یافتن این یافته اولیه و در گام بعدی به شناسایی مکانیزم‌های نورونی زیربنای این پدیده پرداختند.

در آزمایش دوم 25 داوطلب سالم به طور روزانه 2000 میلی‌گرم استامینوفن یا پلاسیبو دریافت کردند. پس از سه هفته آزمودنی‌ها در یک بازی کامپیوتری که به‌منظور ایجاد احساسات طرد اجتماعی طراحی شده بود شرکت کردند. تصویربرداری مغزی آن‌ها در طی بازی نشان داد که استامینوفن، پاسخ‌های نورون‌ها به طرد اجتماعی را در نواحی مغزی مشترک مربوط به ناراحتی حاصل از درد اجتماعی و عنصر موثر درد جسمی کاهش داد. به عبارت دیگر بخش‌های مربوطه در مغز آزمودنی‌های مصرف‌کننده پلاسیبو با افزایش فعالیت روبه رو شدند درحالی‌که گروهی که استامینوفن خورده ‌بود این بخش‌ها فعالیت خیلی کمتری در پاسخ به طرد اجتماعی نشان ‌دادند.

براساس جزئیات علمی منتشره در باره این آزمایش‌ها می‌توان مطرح کرد که استفاده از یک ضد درد معمولی که به طور عادی برای دردهای جسمی استفاده می‌شود می‌تواند حداقل باعث تسکین موقت درد اجتماعی شود.

به علاوه بسیاری مطالعات نشان‌داده‌اند که طرد شدن می‌تواند باعث ایجاد رفتار پرخاشگرانه و ضد اجتماعی شود و این به‌نوبه‌خود پیچیدگی‌های بعدی در زندگی اجتماعی افراد ایجاد می‌کند. اگر استامینوفن بتواند این ناراحتی حاصل از طرد اجتماعی را کاهش دهد پیامدهای متعاقب ضداجتماعی رفتاری طرد نیز کاهش خواهد یافت.

محققان به درستی و با احتیاط تاکید می‌کنند که خوانندگان این مقاله نباید به منظور کاهش درد اجتماعی و اضطراب شروع به مصرف استامینوفن کنند.

آن‌ها در این زمینه تصریح می‌کنند که یافته‌های آن‌ها منجر به این توصیه نمی‌شود که افراد به طور گسترده از استامینوفن به منظور کنار آمدن با انواع مشکلات شخصی استفاده کنند. به نظر آن‌ها انجام تحقیقات بیشتر به منظور تعیین مزایای بالقوه استامینوفن در کاهش واکنش‌های روانی به طرد اجتماعی ضروری می‌نماید.

از طرف دیگر استفاده درازمدت استامینوفن با آسیب جدی کبدی همراه است بنابراین هرکسی که می‌خواهد دارویی از جمله استامینوفن را خارج از محدوده و کاربرد معمول آن استفاده کند باید با پزشک مشورت کند.

دی‌وال گفت که این تحقیق می‌تواند چگونگی فهم دانشمندان و عامه مردم را درباره درد جسمی و اجتماعی تغییر دهد. درد اجتماعی مانند احساس تنهایی مزمن همانند سیگار کشیدن یا چاقی به سلامتی لطمه وارد می‌کند.

پژوهشگران اظهار امیدواری کرده‌اند که بتوانند با استفاده از این یافته ها زمینه را برای اقدامات مفید در کاهش درد حاصل از طرد اجتماعی فراهم کنند.

(1) پلاسیبو در این‌جا یک داروی مصنوعی بدون هیچ اثربخشی در بدن است ولی افراد استفاده کننده، آگاه از آن نیستند. در بسیاری از تحقیقات پزشکی و دارویی از این داروهای مصنوعی به منظور مقایسه اثرات استفاده از داروی اصلی بر بدن و نه اثرات احتمالی روان شناختی آن استفاده می‌شود. پلاسیبو معمولا همانند داروی اصلی ساخته می‌شود ولی تنها یک قرص یا پماد است که اثری بر روی بدن ندارد.

(2) ابزار مورد استفاده در این مطالعه «مقیاس احساسات آسیب‌دیده» بود، که به‌طور وسیع توسط روان‌شناسان برای اندازه‌گیری درد اجتماعی استفاده می‌شود.