پژوهشگران آمریکایی می‌گویند پدرانی که افسرده‌اند چهاربرابر بیشتر از پدران غیرافسرده کودکان یک ساله خود را درکونی می‌زنند.

پژوهشگران‌ می‌گویند که  41 درصد پردران افسرده کودکان کوچک خود را درکونی زده‌اند. این پژوهش که یافته‌های آن‌ها در شماره جدید مجله «پزشکی اطفال»  منتشر شده، می‌گویند، در حالی که 41 درصد پدران افسرده کودکان کوچک خود را درکونی زده‌اند، تنها 13 درصد پدران غیرافسرده چنین عملی را مرتکب شده‌اند. اگرچه تنها 15 درصد پدران شرکت‌کننده در مطالعه گفته بودند که با کودکان خود در ماه گذشته چنین کرده‌اند اما رابطه این گونه تنبیه با افسردگی، نگران‌کننده است.

ضمنا آن‌ها کمتر برای کودکان خود کتاب داستان خوانده‌اند اما معادل سایر پدران با آن‌ها بازی کرده‌اند و آواز خوانده‌اند. 

پیشتر هم پژوهش‌های مختلف نشان داده بود که مادران افسرده بیشتر کودکان خود را درکونی می‌زنند اما این پژوهش اولین مطالعه در این زمینه محسوب می‌شود که پدران را بررسی کرده است.

این موضوع در حال حاضر بسیار اهمیت دارد چرا که پدران امروز خیلی بیشتر از گذشته در امور مربوط به کودکان خود درگیر می‌شوند و در این زمینه مسئولیت بیشتری را برعهده گرفته‌اند.

کارشناسان در این مورد خواستار توجه مادران به وضعیت روانی همسر یا شریک خود شده‌اند تا درصورت مشاهده نشانه‌های افسردگی ضمن راهنمایی آن‌ها به پزشک، مراقبت از طفل را کاملا بر عهده گیرند.

الیزابت گرشوف، کارشناس رشد کودک و روابط خانوادگی در دانشگاه تگزاس به خبرگزاری رویترز گفته است که والدین افسرده نسبت به رفتار نادرست کودکان تحمل کمتری دارند.

تنبیه بدنی کودکان با وجود اثرات منفی آن

مطالعات گذشته نشان داده‌اند که کتک زدن به هر شکل آن و فریاد کشیدن نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه دارای اثرات روان‌شناختی منفی روی کودکان کوچک است، آن‌ها را می‌ترساند، می‌تواند منجر به آسیب بیشتر شود و نیز سال‌ها بعد منجر به پرخاشگری و سایر مشکلات روانی در آن‌ها می‌شود.

دکتر آر.نیل دیویس سرپرست مطالعه حاضر و همکارانش می‌گویند که درکونی زدن به کودک در این سن می‌تواند منجر به آسیب شود و احتمالا هم کودک توان درک رابطه بین رفتار خود و تنبیه متعاقب آن را ندارد.

بسیاری از روان‌شناسان به والدین توصیه می‌کنند تا به جای تنبیه بدنی از روش‌های دیگر انضباطی استفاده کنند و آکادمی پزشکان اطفال آمریکا و انجمن روان‌شناسی آمریکا به طور کلی خواستار توقف تنبیه بدنی کودکان از سوی والدین شده‌اند.

با وجود این هنوز هم براساس بررسی سال 2008 در آمریکا 77 درصد مردان و 65 درصد زنان موافقند که گاهی کودکان نیاز به «درکونی خوردن» دارند.

براساس اعلام انجمن حمایت از کودکان، در ایران نیز 50 درصد والدین، تنبیه بدنی کودک را حق خود می‌دانند و آن را یکی از راه‌های تربیت کودکان می‌شمرند.

در مطالعه حاضر از پدران در باره علت کتک‌زدن کودک و نیز میزان آسیبی که به کودک وارد شده پرسش نشده است.

اگرچه پژوهشگران در برخی از پدران سابقه افسردگی یافته‌اند اما افسردگی را تنها عامل منجر به درکونی زدن کودکان نمی‌دانند چرا که عوامل دیگر به خصوص بیکاری می‌توانند در این زمینه موثر باشند.

اما حتی اگر توضیحات آشکاری مانند بیکاری، فقر و تحصیلات هم وجود داشته باشد به هر حال پدرانی که احساس افسردگی در سال گذشته داشته‌اند چهار برابر بیشتر از پدران غیرافسرده کودک خود را درکونی زده‌اند.

پزشکان اطفال می‌توانند پدران افسرده را شناسایی کنند

از آن‌جا که پژوهشگران یافته‌اند که نزدیک به 82 درصد پدران با پزشک کودکان خود در سال گذشته دیدار داشته‌اند به پزشکان اطفال توصیه می‌کنند تا والدین دارای مشکل را بیابند.

مراجعه به پزشک اطفال برای معاینه کودک فرصت خوبی برای متخصص اطفال فراهم می‌کند تا پدران افسرده را شناسایی کند و آن‌ها را نزد پزشک متخصص بفرستد.

تحقیقات پیشین نشان می‌دهد که رویکرد مشابه در باره مادران افسرده اثربخش بوده است.

مجله پزشکی اطفال در یادداشتی بر این مطلب با بیان این‌که پدران افسرده، چالشی برای پزشکان اطفال محسوب می‌شوند به مسئولیت این دسته از کارشناسان پرداخته که باید همان‌طور که به حمایت از مادران می‌پردازند حمایت از پدران را نیز در دستور کار خود قرار دهند.

پزشکان به طور خاص باید به وضعیت روانی والدین درسال اول تولد کودک توجه زیادی کنند چرا که به خصوص در این سال احتمال بروز افسردگی در پدران و مادران زیاد است.

پژوهش منتشر شده در سال 2010 نشان می‌داد که مردها نیز به افسردگی پس از زایمان دچار می‌شوند.

در این مطالعه نشان داده شد برخی عوامل مانند شوک شدن ناشی از تغییر اساسی در زندگی، محرومیت از خواب و فشار مالی می‌تواند در مردانی که تازه پدر شده‌‌اند نیز مانند مادران، افسردگی ایجاد کند.