رکسانا صابری که خود پیش از این در جمهوری اسلامی بازداشت شده است، در یادداشتی در روزنامه واشنگتن‌پست، با اشاره به تجربه خود در زندان جمهوری اسلامی، می‌گوید که فشارهای بین‌المللی درباره نقض حقوق بشر در ایران، می‌تواند موثر بیفتد و به‌همین‌خاطر از لزوم یک حرکت مداوم و گسترده بین‌المللی برای فشارآوردن به ایران درباره نقض حقوق بشر نوشته است.

رکسانا صابری در یادداشتی در روزنامه واشنگتن‌پست، با اشاره به تجربه خود در زندان جمهوری اسلامی، می‌گوید که فشارهای بین‌المللی درباره نقض حقوق بشر در ایران، می‌تواند موثر بیفتد و به‌همین‌خاطر از لزوم یک حرکت مداوم و گسترده بین‌المللی برای فشارآوردن به ایران درباره نقض حقوق بشر نوشته است.

این یادداشت که پنج‌شنبه 22 اردیبهشت (13 مه) در روزنامه آمریکای واشنگتن‌پست چاپ شده، با اشاره به ای‌میلی آغاز می‌شود که پس از اعدام پنج فعال کرد، از سوی یکی از فعالان حقوق بشر در ایران برای خانم صابری فرستاده شده‌است.

آن فعال حقوق بشر که یکی از اعدام‌شدگان را می‌شناخته، خواستار پخش این خبر شده و گفته‌است که «ما واقعا درمانده‌ایم، احساس سردگمی می‌کنیم.»

خانم صابری که خود سابقه بازداشت‌شدن و متهم‌شدن به جاسوسی در جمهوری اسلامی را داشته است، با اشاره به «تروریست» خوانده‌شدن اعدام‌شدگان از سوی دولت ایران ادامه می‌یابد که آن‌ها اتهامات خود را رد کرده‌بودند و «پس از شکنجه در محاکمه‌ای غیرعادلانه» محکوم شده‌اند.

فرزاد کمانگر که به مرگ محکوم شد در دادگاهی حضور داشته که به‌قول وکیلش هفت دقیقه به‌طول انجامیده‌است و شیرین علم‌هولی نیز در نامه‌ای که به بیرون زندان فرستاده گفته‌است که پس از شکنجه به اعترافات دروغین دست زده‌است.

رکسانا صابری خود در بهمن 87 در ایران بازداشت شد. اتهام او ابتدا «خرید مشروبات الکلی» اعلام شد و سپس اتهام فعالیت بدون کارت خبرنگاری درباره او مطرح شد.
سرانجام خانم صابری در فروردین 88 متهم به جاسوسی برای ایالات متحده آمریکا و به همین جرم در دادگاه به هشت سال زندان محکوم شد.
این حکم، اعتراض‌های گسترده بین‌المللی از جمله از جانب دولت آمریکا در پی داشت.
محکومیت او در دادگاه تجدیدنظر، به دو سال حبس تعلیقی تقلیل داده شد و در اردیبهشت 88 پس از بیش از سه ماه زندان، آزاد شد. او چند روز بعد همراه خانواده‌اش ایران را به مقصد اتریش و سپس آمریکا ترک کرد.

«فشار بین‌المللی به نفعم شد»

رکسانا صابری نوشته است که اگر جامعه‌ بین‌المللی به محکوم‌کردن «این اعمال شنیع» نپردازد، حکومت ایران به «پایمال‌کردن حقوق اولیه افراد» ادامه خواهد داد.

در این یادداشت، نگه‌داری طولانی زندانیان ایرانی از جمله روزنامه‌نگاران، وبلاگ‌نویس‌ها، فعالان حقوق بشر، فعالان دانشجویی و یا بهایی‌ها، «موضوعی رایج» شمرده شده و ادعا شده که این قبیل زندانیان در حالی‌که سعی در دفاع از خود در برابر اتهامات «ساختگی» نظیر جاسوسی یا تبلیغ علیه اسلام یا تبلیغ علیه حکومت دارند، از دسترسی به وکیل محروم‌ هستند.

رکسانا صابری با اشاره به زندانی شدن خود در ایران و تجربه‌هایش در آن، خود را فردی خوش‌اقبال می‌داند که زندانی‌شدن‌اش توجه بین‌المللی زیادی را برانگیخت.

او در این باره می‌نویسد: «زمانی از این توجه آگاه شدم که بازجو به من اجازه داد چشم‌بند خود را بردارم و به انبوه گزارش‌های روی میز بنگرم. همان‌طور که با صدای بلند نام سازمان‌های حقوق بشر و روزنامه‌ها و گروه‌های ایرانی- آمریکایی و بقیه را می‌خواند که خواستار آزادی من شده‌بودند، متوجه شدم که تلاش می‌کند مرا با این فکر بترساند که این فریادهای اعتراض برای من بد می‌شود».

خانم صابری ادامه می‌دهد که از آن موقع، ناگهان احساس کرد دیگر تنها نیست و افراد زیادی در کنار او هستند.

«حرف خارجی‌ها برای جمهوری اسلامی مهم است»

به نظر خانم صابری، فشار بین‌المللی حکومت ایران را واداشت تا او را آزاد کنند.

این روزنامه‌نگار ایرانی- آمریکایی با رد ادعای ایران مبنی بر عدم تاثیر پذیری از سوی فشارهای بین‌المللی با توجه به تجربه شخصی خود می‌گوید که ماه اول بنا به دستور بازجو از والدینش خواسته بود که موضوع را علنی نکنند.

او ادامه می‌دهد بعدا متوجه شده که این گونه تهدید‌ها در ایران متداول است و چنین سکوتی نه تنها به زندانیان سیاسی کمکی نمی‌کند بلکه زیان می‌رساند.

رکسانا صابری در یادداشت خود در اهمیت حرف خارجی‌ها برای برخی از تصمیم‌گیرندگان جمهوری اسلامی این استدلال را مطرح می‌کند که اگر برای آن‌ها مهم نبود شبکه تلویزیونی ماهواره‌ای مانند پرس‌تی‌وی را راه نمی‌انداختند، روزنامه‌نگاران را محدود و بازتاب خارجی وقایع را سانسور نمی‌کردند.

وی در پاسخ به این پرسش خود که چرا افراد باید صدای‌شان را به‌خاطر ایرانی‌ها بلند کنند، نوشته است: «زیرا مردم دنیا حتی با عقاید متفاوت در باره آزادی در بسیاری از ارزش‌های اساسی مانند حق آزادی بیان یا حق آزادی تجمع یا مذهب مشترکند، زیرا بسیاری از مردم ایران می‌خواهند دولت آزادتری داشته‌باشند که به حقوق بشر احترام گذارد، و زیرا آن‌چه در ایران رخ می‌دهد روی منطقه و نهایتا جهان اثر می‌گذارد.»

درادامه این یادداشت، خانم صابری با یادآوری‌کردن لزوم طرح مسئله حقوق بشر ایران در مجامع بین‌المللی می‌نویسد که مثلا آمریکا و اتحادیه اروپا در شورای حقوق بشر سازمان ملل که ماه آینده در ژنو برگزار می‌شود باید قطعنامه‌ای را تصویب کنند که اعمال شنیع تخلف از حقوق بشر ایران در طی سال گذشته مورد تحقیق قرار گیرد.

به نظر نویسنده، حتی باید فشار بزرگ‌تری صورت‌گیرد تا سازمان ملل نماینده‌ای ‌ویژه در زمینه حقوق بشر به ایران بفرستد تا کمکی برای ایرانی‌ها باشد ازجمله بسیاری از روزنامه‌نگاران که به خاطر ترس از تعقیب شدن مجبور به ترک کشور شده‌اند.

«اعتراض مردم جهان، مهم‌تر از تلاش دولت‌هاست»

این یادداشت در ادامه بلندشدن اعتراض مردم عادی سراسر جهان را مهم‌تر از تلاش‌های دولت‌ها ارزیابی می‌کند و می‌نویسد که ربط‌دادن چنین اعتراضاتی به دولت‌های خارجی از سوی دولت ایران سخت‌تر است.

نویسنده با اشاره به فوریت زمانی و در شرف مرگ دانستن چند زندانی سیاسی و پیش‌بینی سرکوب جدید مخالفان در سالگرد انتخابات از لزوم حمایت مردم دنیا و شرکت آن‌ها در تظاهرات ایرانی‌ها که قرار است در روز 22 خرداد (12 ژوئن) در چندین شهر دنیا برگزار شود سخن ‌می‌گوید.

او از همه مردم در دنیا می‌خواهد که در کمپین‌های اینترنتی و نوشتن نامه به مقامات ایرانی شرکت کنند.

به نظر رکسانا صابری، چنین گام‌هایی اگر مداوم و گسترده صورت گیرد، می‌تواند تاثیرگذار باشد و به دولت ایران بفهماند که نمی‌تواند از شکنجه و زندانی‌کردن یا توقف مردم از دستیابی به حقوق انسانی خود جان سالم بدربرد.

او در پایان یادداشت خود می‌نویسد: «اگر این صداها به قدر کافی بلند باشد توسط ایرانی‌ها و شاید حتی زندانی‌هایی که در حال تحمل بی‌عدالتی‌ها هستند شنیده شود و شاید آن ها احساسی شبیه من پیدا کنند و نیرومندتر شوند.»