در این مقاله دلایل گریه نوزادان و کارهایی که والدین می‌توانند برای آن بکنند مرور می‌شوند
گریه کردن شیوه اصلی کودک برای مطلع کردن اطرافیان در مورد وجود ناراحتی اوست. نوزاد نمی‌تواند از خود مراقبت کند، پس گریه می‌کند تا به دیگران بگوید که نیاز به کمک دارد. چالش مهم در این زمینه این است که نوزاد چه نیازی دارد و چه چیز می‌تواند او را آرام کند. نوزادان معمولا در هفته‌های اول زندگی بیشتر گریه می‌کنند و گاهی آرام‌کردن آن‌ها ساده هم نیست.
اگر نوزاد بیش از حد ناراحت است و به مدت خیلی طولانی گریه کرده یا گریه او متفاوت از گریه‌های معمول اوست و یا گریه همراه با نشانه‌هایی مانند مشکل تنفسی، غذا نخوردن، تب، استفراغ یا اسهال است باید با پزشک تماس گرفته شود.
گریه طبیعی نوزادان
والدین غالبا احساس می‌کنند که نوزاد آن ها بیش از سایرین گریه می‌کند یا بیشتر از آن‌چه آن‌ها انتظار داشتند گریه می‌کند. میزان گریه در کودکان کاملا متفاوت است، برخی بیشتر از بقیه گریه می‌کنند و دلیل خاصی هم برای آن وجود ندارد.
معمولا نوزادان در شبانه‌روز یک یا دو بار گریه می‌کنند و برخی رفتارهای توام با ناراحتی و ناآرامی هم در طی روز نشان می‌دهند. مطالعات نشان می‌دهد نوزادان به طور متوسط در شبانه‌روز دو ساعت بهانه‌گیری و گریه می‌کنند، البته برخی کمتر و برخی بیشتر و گریه آن‌ها عمدتا در ساعات پایانی روز یا در طول شب بیشتر رخ می‌دهد.
اگرچه الگوی گریه کودکان با یکدیگر متفاوت است اما میزان گریه نوزادان معمولا تا شش هفتگی آن‌ها افزایش می‌يابد و پس از سه ماهگی شروع به کاهش می‌کند.
چرا نوزاد گریه می‌کند؟
گرسنگی یکی از دلایل گریه نوزادان است. به خصوص نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می‌کنند نیاز به خوردن شیر به دفعات بیشتر دارند.
مدفوع کردن نیز برای برخی کودکان ناراحت کننده است حتی وقتی مدفوع ، نرم و روان است.
گرما، سرما یا بیدارماندن طولانی نوزاد معمولا ناراحتی و گریه او را به دنبال دارد.
برخی نوزادان ترجیح می‌دهند در فضای ساکت و تاریک بخوابند و برخی محیط همراه با کمی سروصدا و فعالیت را برای استراحت ترجیح می‌دهند.
هوای موجود در دستگاه هاضمه معمولا باعث گریه کودکان میشود، به همین دلیل گرفتن بادگلوی کودک به‌خصوص پس از تغذیه به صورت یک سنت در خانواده‌ها درآمده است.
نشانه‌های بیماری مانند تب، درد یا گرفتگی بینی نیز باعث گریه نوزاد میشود.
گاهی گریه نوزاد به دلیل عدم تماس لمسی کافی اوست چرا که نوزاد به تماس نزدیک بدنی مادر، پدر یا مراقبت‌کننده اصلی خود نیاز مبرم دارد.
برای گریه نوزاد چه می‌توان کرد؟
نوزاد در ماه‌های اول زندگی نیاز دارد تا یاد بگیرد که دنیا جای امنی برای اوست و می‌تواند به مراقبت‌کنندگانش اعتماد کند. اگرچه مثلا مادر شاید نتواند هر بار با درآغوش‌گرفتن نوزادش او را بلافاصله آرام کند اما بغل‌کردن او و توجه به نیازهایش به نوزاد کمک می‌کند تا با ناراحتی‌های خود کنار بیاید.
تحقیقات نشان می‌دهند که وقتی نوزادان در هفته‌های اولیه، از سوی والدین بیشتر آرام می‌شوند به هنگام بزرگتر شدن کمتر گریه می‌کنند.
نکته مهم در زمینه گریه کودکان یافتن دلایل آن و رفع نیاز آ‌ن‌هاست اما برخی راه‌ها می‌تواند به آرام‌کردن سریع‌تر کودک کمک بیشتری کند.
گذاشتن کودک در گهواره یا تختی که دارای حرکت آرام است یا گذاشتن او روی پا و حرکت مداوم و آرام او معمولا در توقف گریه نوزادان موثر است.
موزیک ملایم یا صدای ریتمیک آرام به برخی از کودکان آرامش می‌دهد.
بسیاری از نوزادان در صورتی‌که برای پیاده روی درکالسکه گذاشته شوند و بیرون روند، آرام شده و استراحت می‌کنند.
گاهی هم نجوا کردن در گوش کودک و خواندن یک شعر توجه نوزاد را جلب کرده و به سرعت او را آرام می‌کند.
به هرحال اگر نوزاد گریه می‌کند نیاز به کمک والدین دارد و باید مطمئن باشید که پاسخ به او و در آغوش گرفتنش او را لوس نمی‌کند.
گریه زیاد نوزاد و کنارآمدن با احساسات شخصی
معمولا گریه طولانی و شدید کودکان و آرام‌نگرفتن آن‌ها والدین را ناامید، خسته، درمانده، آشفته و گاهی عصبانی می‌کند و آرام و صبور ماندن را برایشان دشوار می‌سازد.
شما به عنوان والدین باید در چنین مواردی داشتن چنین احساساتی را بپذیرید و آن‌ها را غلط نپندارند. توجه کنید که گاهی داشتن احساس خشم نسبت به نوزادی که ساعت‌ها به طور مداوم گریه کرده با عشق به او مغایرتی ندارد.
اما بهتر است در چنین شرایطی به خود یادآوری کنید که کودک نمی‌تواند گریه‌اش را کنترل کند و قصد او هم آزار شما نیست. ضمنا او لوس نشده و توجه به او هم لوس‌کردنش نیست.
نکته دیگر این‌که اگر کسی دو و بر شما هست از او بخواهید که مدت کوتاهی هم که شده به نوزاد شما برسد تا شما بتوانید قدری نفس بکشید.
اگر تنها هستید و کودک با گریه‌هایش شما را به شدت خسته کرده است و احساس می‌کنید دیگر نمی‌توانید او را تحمل کنید، نیاز به آرامش دارید. پس او را در جای امنی بگذارید و برای چند دقیقه از او دور شوید. برای خود چای بریزید، چیزی بخورید و نفس عمیق بکشید. وقتی آرام‌تر شدید نزد او برگردید و به او برسید.
اگر شما در نگهداری از کودکتان تنها هستید باید بیشتر به خود برسید و از هرگونه پیشنهاد کمکی که به شما میشود حتما استقبال کنید.
