حرف زدن به زبان‌های دیگر تنها به توسعه دامنه ارتباط کلامی محدود نمی‌شود و حتی بروز بیماری آلزایمر را به تاخیر می‌اندازد

یک گروه پژوهشی در کانادا شواهد برجسته‌ای یافته‌اند که نشان می‌دهد حرف‌زدن به دو زبان می‌تواند منجر به تاخیر در بروز نشانه‌های بیماری آلزایمر شود.

این گروه در موسسه تحقیقاتی راتمن در کانادا با بررسی بیش از 200 بیمار مبتلا به آلزایمر یافتند که بروز نشانه‌های آلزایمر کسانی که سال‌هاست به دو زبان یا بیشتر حرف می‌زنند حدود 5 سال به تاخیر افتاده است.

بیماری آلزایمر متداول‌ترین بیماری زوال عقلی است که پیشرونده و غیرقابل درمان قطعی است، بیشتر در سنین بالا رخ می‌دهد و پیش‌بینی شده است که در سال 2050 از هر 85 نفر یکی مبتلا به آن خواهد شد.

یافته‌های مطالعه حاضر، حاصل تحقیق روی 211 بیمار است که در فاصله سال‌های 2007 تا 2009 به یک کلینیک حافظه مراجعه کرده و تشخیص بیماری آلزایمر در مورد آن‌ها شده بود.

تاریخ تشخیص بیماری و سن بروز آسیب‌های ذهنی در بیماران ثبت شد. ضمنا اطلاعاتی در باره تاریخچه شغلی و تحصیلات و نیز تاریخچه زبانی آن‌ها مثلا حرف‌ زدن روان به زبان انگلیسی یا سایر زبان‌ها جمع‌آوری گردید.

به دنبال این بررسی، 102 بیمار به عنوان افراد دو زبانه و 109 بیمار، یک زبانه دسته‌بندی شدند.

محققان یافتند که تشخیص بیماری آلزایمر برای افراد دو زبانه بیش از چهار سال دیرتر از یک یک زبانه‌هاست و نیز بروز نشانه‌ها در آن‌ها 5 سال دیرتر از گروه مقابل است.

دو گروه مورد مطالعه از نظر شاخص‌های توانایی ذهنی و سطح شغلی مشابه یکدیگر بودند و مسئله‌ خاصی در رابطه با مهاجرت نداشتند. تفاوت خاصی نیز بین زن و مرد وجود نداشت.

این مطالعه که در شماره نهم نوامبر مجله «نورولوژی» منتشر شده از سوی یک گروه تحقیقاتی مرکب از دکتر فرگوس کریک در انستیتوی تحقیقاتی راتمن، دکتر الن‌ بیلی‌استاک در دانشگاه یورک، یک متخصص تحقیقات مربوط به دو زبان‌شناختی و دکتر موریس فریدمن، کارشناس بالینی در تشخیص و درمان بیماری آلزایمر و سایر بیماری‌های زوال عقلی انجام شده است.

مجله نورولوژی یافته‌های حاصل از مطالعه سال 2007 به سرپرستی دکتر بیلی استاک را نیز منتشر کرده است که حاکی از به تاخیر افتادن نشانه‌های بیماری آلزایمر و سایر بیماری‌های زوال عقلی در بیماران دو زبانه است.

گزارش بالینی 184 بیمار مورد بررسی در آن تحقیق که دچار بیماری آلزایمر و یا سایر اشکال زوال عقلی بودند نشان می‌دهد که بروز نشانه‌های این بیماری‌ها در افراد دو زبانه با تاخیر چهار ساله روبرو بوده است.

دو زبانه بودن از آلزایمر پیشگیری نمی‌کند اما بروز نشانه‌ها را عقب می‌اندازد

دکتر کریک سرپرست مطالعه می‌گوید که ادعای محققان این نیست که دوزبانه بودن می‌تواند از بیماری آلزایمر یا سایر اختلالات زوال عقلی پیشگیری کند. به نظر آن‌ها حرف زدن به دو زبان می‌تواند در ذخیره‌سازی شناختی در مغز نقش مثبت داشته باشد به طوری که بروز نشانه‌های آلزایمر را مدت زمان نسبتا زیادی به تاخیر اندازد.

به عبارت دیگر بررسی بیمارانی که به دو زبان حرف می‌زنند و مغز آن‌ها گویای زوال تدریجی ناشی از آسیب‌شناسی آلزایمر است نشان می‌دهد که گویی این افراد آمادگی پیدا کرده‌اند تا با مهارت‌های جبرانی، بروز نشانه‌های آلزایمر را به تاخیر اندازند.

این نشانه‌ها عمدتا شامل فقدان حافظه، اغتشاش فکری و مشکلات در زمینه حل مسئله و طرح‌ریزی هستند.

به گفته دکتر بیلی‌استاک ، پروفسور روان‌شناسی این یافته‌ها به خصوص برای جوامع چندفرهنگی که در آن حرف‌زدن به دو زبان کاملا معمول است اهمیت دارد.

به نظر این دانشمند چگونگی تغییر توانایی شناختی ناشی از دوزبانه بودن باید شناخته شود به ویژه وقتی چنین تغییراتی با تلویحات بالینی مانند نتایج مطالعه حاضر همراه باشد.

دکتر فریدمن یکی دیگر از همکاران این تحقیق که عصب‌شناس است می‌گوید با وجود تحقیقات بسیار در باره ساخت داروهای جدیدتر و موثرتر برای بیماری آلزایمر در حال حاضر هیچ درمانی برای به تاخیر انداختن نشانه های آن وجود ندارد چه رسد به این‌که پنج سال هم آن را به تاخیر اندازد.

علت بیماری ناشناخته است و درمانی هم برای آن وجود ندارد

علت اولیه بیماری آلزایمر و عوامل موثر در پیشرفت آن هم‌چنان ناشناخته مانده و تاکنون شیوه‌ای برای درمان قطعی، پیشگیری از بیماری یا به تاخیر انداختن بروز نشانه‌های آن یافته نشده است.

مهم‌ترین علامت تشخیص آلزایمر در مراحل اولیه عدم توانایی کسب اطلاعات جدید است و فرد معمولا در یادآوری وقایع مشاهده شده اخیر مشکل دارد.

با پیشرفت بیماری، نشانه های دیگری مانند اغتشاش ذهنی،‌ تحریک‌پذیری، پرخاشگری، نوسانات خلقی، از دست‌دادن توانایی زبانی، فقدان حافظه بلندمدت و به طور کلی جداشدن فرد از اطلاعات حاصل از حواس مختلف بروز می‌کند و در صورت ادامه بیماری فرد توانایی‌های مختلف بدنی خود را از دست می‌دهد و می‌میرد.

ارزیابی وضعیت آینده بیمار مبتلا به آلزایمر و پیش‌بینی در باره آن بسیار دشوار است و مدت زمان عمر فرد مبتلا نیز از فردی به فرد دیگر تفاوت دارد.